Vrijdag 15 mei. Er ‘hangt’ onrust in de lucht. Vooral vanwege het nieuwe protocol van de landelijke kerk. We mogen per 1 juni weer kerkelijke activiteiten organiseren tot 30 personen en vanaf 1 juli tot 100. Maar dat gaat niet zomaar en dus moet er weer een protocol komen. Wij leven in een land dat alles wil regelen per protocol. We regelen meer dan dat we echt leven. Maar we ontkomen er blijkbaar niet aan. Het geeft mij een dosis onrust, terwijl het eigenlijk niet zo ingewikkeld is.
Tegelijk bereid ik me geestelijk voor op de opname voor volgende week wanneer we een filmpje gaan maken voor het Nijkleaster Juni Paad. En ook al stapje voor stapje op de Pinksterviering in Franeker (31 mei). Vanmiddag moet ik er plotseling tussenuit. Om rust te vinden ga ik wandelen. Deze keer in de Leonser Polder. Ik kom terecht op een bijzonder plekje, ga zitten met de rug tegen een ‘hikke’ en steek een sigaar aan. Daar zit ik een half uur te kijken, te luisteren, na te denken. De vogels nemen me voor lief en dartelen vrolijk rond. In een half uur hoor of zie ik de kievit (ljip), grutto (skries), tureluur (tsjirk), scholekster (strânljip), eend (wylde ein), kluut (klút), slobeend (slob), bergeend (berchein) kokmeeuw (kok), blauwe reiger (ielreager), torenvalk (reade wikel), witte kwikstaart (boumantsje) en de veldleeuwerik (ljurk). Maar wat me vandaag vooral fascineert zijn de gierzwaluwen. Die vliegen als acrobaten, als kunstenaars om me heen. Zoveel gierzwaluwen heb ik niet vaak gezien. Ze nemen mijn onrust weg. Een diepe rust overvalt me. Wanneer ik de plek verlaat, is mijn hoofd helder en weet ik wat me te doen staat.
Geef een reactie