Dit weekend heb ik een aantal keer gewandeld in een natuurgebied. Wat direct opvalt is de droogte. Overal zag ik scheuren aan de oppervlakte en ik maakte deze foto. Hoewel het deze winter veel heeft geregend en het grondwaternivo weer op peil was, is het nu alweer bijzonder droog. Dat is zwaar voor de flora en fauna, zwaar ook voor de boeren.
Hoe komt het toch dat de grond zo snel alweer verdroogd is? Ongeveer 35% van het Nederlandse oppervlak ligt beneden zeeniveau. We krijgen water aangevoerd via de rivieren en we hebben een gemiddelde regenval van 800 mm per jaar. Hoe is het dan mogelijk dat we zo snel verdrogen? Daar is maar één echte reden voor te geven: we hebben altijd moeten strijden tegen het water en zijn kampioenen van de drooglegging geworden. Sinds de middeleeuwen winnen we land uit het water. Sinds mensenheugenis doen we aan inpoldering. Sinds 1953 zijn de Deltawerken onze trots. We hebben een collectief trauma als het om hoog water gaat en we reageren als in een reflex. Zodra het regent, pompen we het water weg. Bang om te verzuipen, hebben we geleerd te pompen!
Nederland als kampioen van de drooglegging. Onze kracht toont ook onze kwetsbaarheid. We hebben eeuwenlang eraan gewerkt om droge voeten te krijgen en te houden. Dat is onze nationale eer. Nu zullen we lang moeten knokken om niet te verdrogen. Water zal schaars worden, stop de pompen!
Geef een reactie