‘Goh, doen jullie daar nog altijd aan? Grappig’. Dat was de reactie van een collega uit het westen des lands. Het was niet verkeerd bedoeld, hij was oprecht verbaasd. Ja, wij hebben jaren geleden besloten om de avonddiensten op bid- en dankdag niet stop te zetten. We vieren de ‘tankdei foar gewaaks en wurk’ samen met de Rooms Katholieke parochie in Wytgaard, ons buurdorp. Het was woensdag 2 november een mooie, (sfeer)volle dienst die, zoals zo vaak, tweetalig was.
Ik vertelde parochie- en gemeenteleden het volgende verhaal over de onvruchtbare vijgenboom uit Lukas 13: 6-9 in combinatie met het verhaal van de vruchten van de perenboom uit onze pastorietuin.
De fruchten fan de parrebeam
De gelikenis fan de ûnfruchtbere figebeam út Lukas 13: 6-9 klink earst wol wat fertrietlik en somber: der hingje gjin figen oan de beam, en de eigener sprekt dy aaklige wurden: ‘Hou him mar om’. Der liket net safolle posityf elan út te gean fan dizze lêzing. Passet soks no wol by tankdei foar gewaaks en wurk?
Mar miskien falt it noch wol wat ta? Dêrom wol ik jimme earst in ferhaal fertelle. In ferhaal fan thús, út de pastorijtún yn Wurdum. Jierren ferlyn, doe’t wy krekt yn Wurdum wennen, waard de Grifformearde tsjerke efter ús hûs ferkocht. En de tún krige in útwreiding fan hast 30 by 3 meter. Minsken, wat wienen wy dêr wiis mei. De tún hie mar behindich west en ynienen krigen wy romte om te libjen. Ja, der wie no sels plak foar in team hinnen.
Wy wienen doe yn dy tiid krekt werom út Kameroen, dêr’t wy wenne en wurke hienen. Us studinten op it seminaarje waard leard om altyd yn de pastorijtún fruchtebeammen te plantsjen (papaya, mango, sinasappel, sitroen, avokado ensfh.) Ommers, dêr soenen de opfolgers altyd profyt fan hawwe. As no elkenien dat die, dan koe elkenien yn de takomst der ek de fruchten fan plukke (de dominys waarden somtiden elk jier nei in oar plak stjoerd!)
Dus wy planten trije fruitbeamkes yn ús nije stik tún. Twa appelbeammen en ien parrebeam. En dat sloech bêst oan. Ik hearde dizze wike de siswize: ‘Boompje groot, plantertje dood’, mar dat is by ús beammen hielendal net it gefal. De appelbeammen groeie ús no nei 5-6 jier al hielendal boppe de holle en de opbringst is geweldich! Dat jildt foar de appelbeammen mar … Jim fiele it al oankommen.
De parrebeam wie in hiel oar ferhaal. It bleau in lyts beamke en it krige mar gjin bluossem. Op de blêden sieten nuvere, rustige plakken. En jier op jier fregen de bern: ‘Heit, sille wy de parrebeam no mar omhouwe? Dan hawwe wy wat mear romte om te fuotbaljen. Dy ferhipte parrebeam stiet ús altyd yn it paad.’ En elts jier krigen wy deselde diskusje, it waard suver in toanielstikje. Dan fertelde ik noch mar wer ris it ferhaal fan de ûnfruchtbere figebeam. En ik eindige steefêst mei deselde wurden: ‘Jonges, lit him noch dit jier stean. Dan sil ik der earst nochris omhinne grave en him dong jaan. As er dan frucht jout, yn oarder. Mar sa net, hou him dan mar om!’
En wat barde der de ôfrûne maitiid? Wy koenen it hast net leauwe. De noch altyd lytse parrebeam stie folop yn ’e bloei. Hy wie der wrachtsjes hielendal wyt fan. En der kamen al gau safolle lytse parkes oan dat de takken swier delhongen. Ik ha doe de helte derôf helle. Dat gie fierstente mal yn ien kear. Yn oktober hawwe wy de earste rispinge fan ús parrebeam helle: twa kistkes fol mei stoofparren. Ien fan dy twa kistkes stiet hjir tsjin it alter oan. It is gjin wûnder?
Mear as figen en parren
Wêrom fertel ik dit ferhaal? Omdat ik myn gelyk helje wol foar de bern oer? Och hearken nee, ik twivele noch wol folle mear as de bern oer it parrebeamke. Ik tocht elts jier wer: ‘ik wit it net, dit komt noait wer goed.’
Nee, ik fertel it ferhaal omdat wy allegeduerich dy hâlding fan de eigener fan de wyngerd yn ús maatskippij tsjinkomme. Hieltyd mar wurdt ús frege oft wy wol goed genôch binne en oft ús opbringst wol bêst genôch is. Alles wat net genôch opbringt, net effisjint is, net daliks wat opbringt wurdt wei sanearre. En wy bliuwe efter mei in platte, aaklige en fette maatskippij.
Aldergelokkichst hearre wy de stim fan it evangeelje, dy’t fertolke wurdt troch de hofker fan it ferhaal. Hy pleitet by dy platte, effisjinte eigener. ‘Hear, lit him dit jier noch stean. Dan sil ik der omhinne grave en him dong jaan. As der frucht jout, yn oarder. Mar sa net, hou him dan mar om.’ Dit is it pleitsjen om tiid te winnen, om tiid te jaan oan de figebeam.
Want net elkenien kin altyd frucht jaan. Net altyd binne wy op ús bêst. Der binne tiden dat wy net goed yn ús fel sitte. Der binne tiden dan it ús tsjin sit. Der binne tiden dat wy it gefoel hawwe dat wy stikke en gjin lucht krije. Dat wy gjin fieding mear krije, en hielendal leech binne. Dat wy ek gjin geastlike fieding mear krije. Der binne tiden dat wy skeind binne en kwetsber troch it libben geane.
En dan is it hiel wichtich dat der foar ús pleite wurdt. Dat der plakken fan leauwe en begryp binne. Dat der tsjerken binne. Dat der minsken binne dy’t net sizze: ‘do bist ûnfruchtber, do hellest alle deugd út de grûn, do bist eins neat wurdich. Omhouwe mar!’ Op sokke mominten hawwe wy in mienskip fan minsken nedich dy’t tiid jout, dy’t akseptaasje útstrielet. Dy’t net freget om opbringst en fruchten. Dy’t net tinkt yn termen fan ekonomy en winst. Nee, krekt oarsom, dan hat men in plak en in mienskip fan minsken nedich dy’t yn harren wêzen útdrukke: ‘sille wy dy tiid jaan, en sille wy der noch mar ris omhinne grave en dy lucht jaan? Hast dong nedich? Mei oare wurden, dan is der in mienskip nedich dy’t weet hat fan in libben út goedens en genede. Fan Gods goedens en genede. Want ús libben is mear as nut en opbringst. Foar God binne wy mear as figen en parren!
Amen
Geef een reactie